زمانی انگاره‌ی غالب این بود که یک دانشجوی پزشکی پس از اتمام دوران تحصیل و آغاز اشتغال در حرفه‌ی خطیر پزشکی می‌تواند در همان سال‌های اول اشتغال از مزایای معنوی و مادی این حرفه‌ برخوردار شود. این انگاره، علاوه بر مصداق آن در دیگر رشته‌های دانشگاهی که عموماً دانشجو پس از فارغ از تحصیل شدن از جامعه انتظار اشتغال مناسب و به‌تبع آن برخورداری از مواهب معنوی و مادی شغل خود را دارد، در رشته‌ی پزشکی، به دلایلی چند، بسیار پررنگ‌تر و جدی‌تر خود را نشان داده است. (بیشتر…)

«سیاست» را به گونه‌های مختلفی معنی کرده‌اند. عده‌ای آن را علم قدرت گفته‌اند یعنی مجموعه‌ی روش‌هایی که برای کسب قدرت اداره‌ی جامعه به‌کار می‌رود و عده‌ای آن را علم دولت به‌معنی علمی که رفتارهای دولت را مورد بررسی و توجه قرار می‌دهد. اما در مجادلات اجتماعی روزانه‌ی ما، به رفتارهایی که منجر به باز شدن پای جریان‌های سیاسی به پدیده یا نهادی خاص شود یا آن پدیده و نهاد را به صحنه‌ی مبارزه یا تقابل آشکار با اقدامات و روش‌های دولت تبدیل کند پدیده‌ی «سیاسی کردن» موضوع می‌گویند.
با توجه به تعریف بالا می‌توان نتیجه گرفت چون نظام پزشکی سازمانی حکومتی نیست و به‌طور مستقیم بخشی از قدرت و نیروی حکومت را در اختیار ندارد، (بیشتر…)

باز هم نوبت انتخابات نظام پزشکی شد و نوبت این پرسش تکراری که: به چه کسی رای دهیم؟ معمولاً هم در پاسخ به این پرسش، صفات و ویژگی‌هایی ردیف می‌شود که آن‌قدر کلی و در عین‌حال مطلوب و پسندیده هست که هر کس خود را واجد آن بداند یا دست‌کم ادعایش را داشته باشد. شما ترسوترین آدم دنیا را هم که پیدا کنید، در حرف ممکن است ادعای «شجاعت» داشته باشد و همین‌گونه است تکلیف صفاتی چون «صداقت»، «استقلال»، «کارآمدی» و… . اما به‌نظر می‌رسد (بیشتر…)

سازمان نظام پزشکی از نهاد‌‌های اجتماعی‌ای است که از آن زیاد صحبت می‌شود و هر بار که بحثی در مورد نظام سلامت درمی‌گیرد حتما از این سازمان هم یادی می‌شود، اما متاسفانه در عمل کسی به آن توجهی نمی‌کند و شاید بهتر بگوییم کسی آن را جدی نمی‌گیرد. مثلا ما پزشکان وقتی صحبت دفاع از حقوق صنفی می‌شود به یاد آن می‌افتیم و می‌خواهیم این سازمان از حقوق ما دفاع کند، اما خودمان برای قوی‌تر شدن آن گامی برنمی‌داریم و حتی در انتخابات آن نیز با اکراه شرکت می‌کنیم یا وقتی دولتیان صحبت از تخلفی در جامعه پزشکی می‌شود، به‌عنوان ناظم، به یاد نظام پزشکی می‌افتند اما خود به‌عنوان مدیر قدرتمند جامعه، آنقدر به این ناظم کم‌توجهی می‌کنند که برای این سازمان صلابتی نمی‌ماند که کسی به آن توجه کند و نظارت آن را جدی بگیرد. (بیشتر…)

سلامتی مقدس‌ترین ودیعه‌ی ذات الهی به انسان است، بنابراین وظیفه‌ی مسوولان سلامت جامعه بسیار سنگین است و لزوماً در تمامی مباحث و مجادلات و مجالس پزشکی باید ارتقای سلامت جامعه و همچنین ارتقای کرامت جامعه‌ی پزشکی لحاظ شود.
اگر طرحی در حوزه‌ی سلامت اجرا شود، سازوکار اجرای طرح باید طوری تنظیم گردد که هیچ‌گونه آسیبی به حوزه‌های فوق وارد نشود و تمام ارکان نظام سلامت با طیب خاطر و اعتقاد و باورکامل آن را اجرا کنند. (بیشتر…)