شش ماه پیش انتخابات انجمن پزشکان عمومی ایران با حضور پرشور بیش از هزار تن از پزشکان عمومی سراسر کشور برگزار شد. در آن انتخابات کسانی که سال‌ها زمام انجمن را به‌دست داشتند، نتوانستند مورد اقبال عمومی واقع شوند و رای لازم برای ورود به هیات مدیره‌ی انجمن را به‌دست آورند.
بازنده‌های انتخابات و در راس آن‌ها رییس و نایب رییس انجمن از فردای آن روز با شکایت به وزیر و کمیسیون انجمن‌های علمی در وزارت بهداشت، انتخابات را سیاسی خواندند و تلویحاً به برندگان برچسب «اصلاح‌طلبی» زدند. تلاش و لابی‌گری حضرات با مراکز بانفوذ بی‌نتیجه هم نبود و کمیسیون انجمن‌ها که معمولاً می‌باید ظرف یکی دو هفته تکلیف انتخابات را روشن کند، طی شش ماه گذشته به سکوت معنادار خود ادامه داده است. در آخرین اظهار نظر، رییس کمیسیون (دکتر ممتازمنش) اظهار کرده است که: «افرادی که به انتخابات اعتراض کرده بودند، به نهادهای مختلفی مکاتبات خود را ارسال کردند. لذا اعلام نتایج از حوزه‌ی کمیسیون خارج شده و باید نتایج از نهادهای دیگر اعلام شود.»
اکنون انتخابات نظام پزشکی به‌عنوان بزرگ‌ترین سازمان صنفی کشور در پیش است؛ سازمانی که به‌علت عملکرد مسوولان آن در دوره‌های گذشته از مقبولیت چندانی در جامعه‌ی پزشکی برخوردار نیست و توسط نهادهای دولتی نظام سلامت هم به بازی گرفته نمی‌شود، اما علی‌رغم همه‌ی انتقادات، تنها سازمان صنفی جامعه‌ی پزشکی است که جایگاه قانونی دارد.
امروز هم در آستانه‌ی انتخابات نظام پزشکی شاهد تبلیغات وسیع و همه‌جانبه‌ای از سوی برخی سایت‌ها، خبرگزاری‌ها و افراد مشخصی مبنی بر سیاسی بودن انتخابات این دوره هستیم. حجم زیادی ازاین تبلیغات حول محور حضور گروه‌های سیاسی مغضوب با عناوینی چون «اصلاح‌طلبان»، «جنبش سبز»، «فتنه‌گران» و… است. به‌راستی هدف از این‌همه تبلیغات سیاسی پیرامون انتخابات یک سازمان صنفی چیست؟
در کشوری که خورد و خوراک و پوشش مردم هم جنبه‌ی سیاسی دارد، انتظار این‌که پزشکان که جزو فرهیختگان و روشنفکران جامعه هستند، با سیاست بیگانه باشند، دور از ذهن می‌نماید، اما این‌که ریاست فعلی سازمان نظام پزشکی انتخابات این دوره را «سیاسی‌ترین انتخابات صنفی کشور» می‌خواند، حکایت دیگری است.

یک تجربه
چهار سال پیش، وقتی انتخابات شورای‌عالی نظام پزشکی مطرح بود، دیدگاهی بر دیگران غلبه کرد که معتقد بود اگر رییس شورای‌عالی از شخصیت‌های سیاسی و بانفوذ در دستگاه‌های دولتی باشد، اقتدار نظام پزشکی افزایش می‌یابد. اما تجربه نشان داد نفوذ و وابستگی به مراکز قدرت دولتی نه‌تنها موجب ارتقای نظام پزشکی نشد، بلکه یکی از مهم‌ترین اختیارات قانونی آن یعنی حق تعین تعرفه‌ی بخش خصوصی هم توسط مجلس شورای اسلامی از نظام پزشکی سلب گردید؛ در حالی که ریاست سازمان، نایب رییس مجلس نیز بود!
از آن گذشته، در این دوره مهم‌ترین تحول در نظام سلامت یعنی طرح پزشک خانواده مطرح شد، ولی متاسفانه شورای‌عالی نظام پزشکی کمترین نقشی در تدوین و اجرای آن نداشت.

نظام پزشکی سیاسی است یا رییس فعلی آن؟
سازمان نظام پزشکی طبق قانون سازمانی است مستقل (ماده‌ی ۱) و صنفی (ماده‌ی ۲). اما ریاست سازمان به‌جای این‌که پاسخگوی عملکرد سازمان در دوره‌ی چهارساله‌ی گذشته باشد و بر استقلال سازمان از مراکز دولتی و صنفی بودن آن تاکید کند، پرچمدار گروهی سیاسی شده و خود را تنها سد محکم در مقابل گروه‌های «فتنه‌گر» و «منحرف» که گویا برای فتح نظام پزشکی خیز برداشته‌اند، می‌داند. البته همه‌ی این‌ها در حالی است که ایشان به‌علت رد صلاحیت در انتخابات مجلس شورای اسلامی، زیر علامت سوال بزرگی قرار داشته و شانس اندکی برای حفظ جایگاه قبلی‌اش دارد.
جنجال سیاسی حول یک انتخابات صنفی ممکن است مانع از حضور جریانات سیاسی رقیب و ترساندن افراد مستقل از ورود به انتخابات شود، اما مهم‌ترین کارکرد این نوع سیاسی کردن فضا، حساس شدن نهادهای سیاسی- امنیتی و زمینه‌سازی برای مداخله‌ی این نهادهاست؛ کاری که نه عرفی است و نه قانونی و نتیجه‌ای جز وابسته کردن یک سازمان صنفی مستقل به دولت و بی‌خاصیت شدن هر چه بیشتر آن ندارد.
عملکرد رییس انجمن پزشکان عمومی در انتخابات این انجمن و رییس نظام پزشکی در انتخابات اخیر (که از قضا اولی معاون این دومی نیز هست) در یک راستاست. تا این‌جا مشارکت پرشور همکاران در انتخابات انجمن پزشکان عمومی توانسته است جلوی این فرآیند را بگیرد؛ آیا حضور سراسری جامعه‌ی پزشکی در انتخابات نظام پزشکی می‌تواند ترمزی بر این روند باشد؟

دکتر حمید طهماسبی‌پور
عضو منتخب هیات مدیره‌ی انجمن پزشکان عمومی ایران

Email: hamtapor@gmail.com

به نقل از سایت ائتلاف فراگیر پزشکان عمومی ایران