rashtgps

از زوایای گوناگون می‌توان به نظام سلامت نگریست: از منظر ارایه‌کنندگان خدمات یا دریافت‌کنندگان خدمات، از زاویه‌ی خصوصی و دولتی بودن ارایه‌کنندگان خدمات، از زاویه‌ی حوزه‌های موثر در تصمیم‌گیری در بخش دولتی و غیردولتی یا نهادهای اجتماعی عمومی که در هیچ‌یک از تقسیم‌بندی‌های فوق قرار نمی‌گیرند و…
با دقت نه‌چندان زیاد در این پنجره‌های گشوده به نظام سلامت می‌توان حضور پزشکان عمومی را در همه‌ی چشم‌اندازها‌ی آن دید. اما مورد دیگری که با دقت در این منظرها می‌توان بدان پی برد، قرار نگرفتن پزشکان عمومی در جایگاه خود، هم‌تراز با نقش بالقوه و گاه بالفعل خود در نظام سلامت، گردِ میزهای تصمیم‌گیری این نظام است. (بیشتر…)

شاید زمانی که شورای هماهنگی بعد از بحث‌ها و جدل‌های فراوان در تالار هشت گوش دانشکده‌ی پزشکی اصفهان در اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۸۴ مصوب شد فکر نمی‌کردیم می‌تواند بسیار تاثیرگذارتر از آن‌چه باشد که تصور می‌شد. گرچه با سختی بسیار و علاقه‌مندی نمایندگان انجمن‌های مختلف تشکیل شد و خوشبختانه جلسات آن روزبه‌روز با نظم بیشتر و بهتر رو به جلو رفت تا در شیراز به کمال خود رسید. چون آخرین جلسه تشکیل شده بود، چهره‌های بسیاری از شهرهای مختلف جمع شده بودند، درد همه مشترک بود و آن درد پزشک عمومی بود. (بیشتر…)

واقعاً شاید من بی‌تجربه‌ام و لازم است بزرگان ما در مسایل صنفی- که خیلی بیشتر از من در این مسایل تجربه دارند- مرا در مورد اخباری که از اختلاف در سازمان نظام پزشکی تهران می‌شنویم و از آن سر درنمی‌آوریم ارشاد کنند. شاید تاکنون من به‌غلط فکر می‌کردم که سازمان نظام پزشکی باید فارغ از هرگونه جانبداری سیاسی، نماینده‌ی صنفی جامعه‌ی پزشکی و تنظیم‌کننده‌ی روابط افراد این جامعه با مردم و استفاده‌کنندگان از خدمات پزشکی باشد. شاید من به‌غلط فکر می‌کردم که عمده‌ترین مساله‌ی فعالان صنفی جامعه‌ی پزشکی حفظ شان و منزلت جامعه‌ی پزشکی است یا مهم‌ترین مشکل در ذهنیت فعالین صنفی این جامعه حل مشکل سرانه‌ی درمان است. شاید من به‌اشتباه فکر می‌کردم که حداقل در منظر فعالان صنفی جامعه‌ی پزشکی، سازمان نظام پزشکی از قداستی خاص برخوردار است و آن‌هایی که مدعی دفاع از این سنگر پزشکان‌اند حاضر نمی‌شوند به‌هیچ دلیلی و با هیچ هدفی آن را تضعیف کنند.
شاید؛ اما نه! (بیشتر…)

انسان تحصیل‌کرده لزوماً کسی نیست که دانش عمومی و تخصصی زیاد دارد. انسان تحصیل‌کرده کسی است که ذهنش را وسعت بخشیده و به‌کمک آن می‌تواند به خواسته‌ی خود برسد. می‌تواند بدون آن‌که حقوق دیگران را زیر پا بگذارد به آن‌چه می‌خواهد دست یابد.
ناپلئون هیل

پایان فروکاست‌گرایی
پس از عصر رنسانس و روشنگری، انقلاب علمی با تمام قدرت خود از طریق ارایه‌ی «استنتاج استقرایی» (Induction) و فروکاهیدن مجموعه‌‌های مشاهدات آدمی به تعداد اندکی قانون و اصل، انسان را به این باور رساند که می‌تواند با «فروکاست‌گرایی» (Reductionism) ‌جنبشی بزرگ را در شناخت پدیده‌ها رقم بزند و تحولی عظیم در زندگی خود پدید آوَرَد. (بیشتر…)