خانه‌ی خویش را کنیم آباد/ دکتر علی‌اصغر اشرف‌نژاد

همکاران عزیز
آن‌چه به‌عنوان مشکلات و معضلات صنفی عموماً و پزشکان عمومی خصوصاً مطرح است، به‌طور کلی در فراخوان انجمن پزشکان عمومی برای انتخابات نظام پزشکی آمده است. با تاکید بر مشکلات و معضلات فوق، ذکر چند نکته را خالی از فایده نمی‌دانم.
بزرگی معتقد است این آگاهی آدمیان نیست که تعیین‌کننده‌ی هستی آن‌هاست؛ به‌عکس، این هستی اجتماعی آدمیان است که آگاهی آنان را تعیین می‌کند. همچنین ایل دورکیم می‌گوید: «با عبور از جامعه‌ی سنتی به جامعه‌ی مدرن، زندگی پیچیده‌تر شده است، در حالی که وجدان جمعی به‌همان سرعت رشد نمی‌کند.»
در جامعه‌ی خشن و مادی که معیارهای ارزشی آن وارونه شده است، کار و کار مداوم و روابط اجتماعی حاصل از آن به‌اجبار پزشکان عمومی خصوصاً جوان را از خود بیگانه می‌کند و به مرحله‌ای می‌رساند که هویت شغلی و اجتماعی آنان تهدید می‌شود و حتی نسبت به سازمان‌ها و نهادهای پیرامون و همکاران و صنف خویش احساس غربت می‌کنند. در این مرحله وظیفه‌ی پیش‌کسوتان و نخبگان صنفی است که فعالیت صنفی و صنف متشکل را به‌عنوان فریادرس و پناهگاه فراروی بقیه قرار دهند و از تشکل صنفی به‌عنوان تنها راه دستیابی به حقوق و امتیازات فراموش شده و یا ناچیز و تحقیر شده حمایت کنند.
برای پزشکان عمومی، فعالیت صنفی و رسیدن به قدرت صنفی چیزی جز قدرت سازمان یافته‌ی پزشکان عمومی برای تسلط بر ارگان‌های بینابینی تصمیم گیرنده‌ای همچون نظام پزشکی به‌منظور به‌دست گرفتن و هدفمند کردن فعالیت و سرنوشت شغلی خود نیست.
معیار موقعیت و موفقیت یک صنف، اقتدار و استواری نهادهایی است که آن صنف پدیدشان آورده است. وجود لایه‌های مختلف صنفی با منافع ناهمسان، تلاش برای راهیابی به نظام پزشکی را توجیه می‌کند. منافع، معضلات و مشکلات پزشکان عمومی، به‌عنوان سازندگان و صبورترین بر دوش کشندگان بار گران خدمات پزشکی، نمی‌تواند توسط کسانی که با این معضلات به‌طور عملی برخورد نداشته و با پوست و استخوان درکش نکرده‌اند نمایندگی شود.
حال که «نظام پزشکی خانه‌ی ماست»، خانه‌ی خویش را- با دستان خویش- کنیم آباد.

دکتر علی‌اصغر اشرف‌نژاد
نامزد انتخابات نظام پزشکی شهرستان رشت