مردی که شبیه هیچ‌کس نبود

گزارشی از مراسم سال‌روز درگذشت استاد دکتر محمود بهزاد

مراسم بزرگداشت استاد دکتر محمود بهزاد در نخستین سال‌روز درگذشت او در نظام پزشکی رشت برگزار شد.

در این مراسم که عصر پنج‌شنبه ۷/۶/۸۷ در محل تالار اجتماعات سازمان نظام پزشکی رشت برگزار شد، جمعی از اعضای خانواده، شاگردان و دوستان دکتر بهزاد و نیز اعضای جامعه‌ی پزشکی و فرهنگی استان حضور داشتند.

دکتر محمدکاظم پورکاظمی (عضو شورای‌عالی نظام پزشکی کشور و دبیر نظام پزشکی رشت) در غیاب دکتر انوش برزیگر (نایب رییس شورای‌عالی و رییس نظام پزشکی رشت) که به‌علت مسافرت در این بزرگداشت حاضر نبود، نخستین سخنران مراسم بود. وی بخشی از ویژگی‌های شخصیتی و رفتاری دکتر بهزاد را برشمرد و به‌ویژه به آرامش و دوری‌اش از استرس، ساده‌زیستی و بی‌اعتنایی‌اش به جاه و مقام و مال دنیا، عشق او به معلمی و دانش و «حکمت» او اشاره کرد. دکتر پورکاظمی در پایان از شورای اسلامی شهر رشت درخواست کرد یکی از خیابان‌های این شهر را به نام دکتر بهزاد نام‌گذاری کند.

درخواست دکتر پورکاظمی توضیح مجری مراسم، دکتر مسعود جوزی (مسوول روابط عمومی نظام پزشکی رشت) را در پی داشت. او که به‌عنوان مشاور در جلسات کمیسیون بهداشت شورای شهر رشت نیز حضور دارد، به‌نقل از اعضای این شورا از وجود مصوبه‌ای در شورای شهر بدین منظور خبر داد و همچنین اعلام کرد شورای شهر قرار است کتاب یادنامه‌ی دکتر بهزاد را نیز همزمان با زادروز استاد در اسفندماه آینده منتشر کند.

دکتر محمود خیابانی (استاد بازنشسته‌ی رادیولوژی دانشگاه علوم پزشکی گیلان) به نمایندگی از «انجمن مهرورزان گیل» سخنران بعدی مجلس بود که او نیز گوشه‌ای از منش دکتر بهزاد و دیدگاه علمی‌اش را برای حاضران بازگو کرد. اهمیتی که استاد به سلامت جسمی و روحی و به‌ویژه ورزش قایل بود، عدم تعصب در مسایل علمی، نگاه بهزاد به زندگی و مرگ از نکات مورد تاکید دکتر خیابانی بود. او سخنانش را با این جمله به پایان برد که: «بهزاد شبیه هیچ‌کس نبود و هیچ‌کس هم بهزاد نمی‌شود.»

در بخش بعدی دو کلیپ کوتاه از عکس‌ها و فیلم سخنرانی دکتر بهزاد پخش شد و سپس استاد احمد سمیعی گیلانی (ویراستار برجسته و عضو پیوسته‌ی فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی) که در دهه‌ی ۵۰ در موسسه‌ی فرانکلین همکار دکتر بهزاد بود، به جایگاه سخنرانی فراخوانده شد. استاد سمیعی که به‌گفته‌ی خود با ۶ سال فاصله در محیط فرهنگی همسانی در رشت پرورش یافته و تحصیل کرده بود، ابتدا به شرحی از آن محیط پرداخت و با یادی از دکتر خانلری که آن هنگام در دبیرستان‌های رشت به تدریس مشغول بود، سطح فرهنگی و علمی آموزش و پرورش رشت را در آن زمان بسیار بالا و برتر از زمان حاضر توصیف کرد. وی با اشاره به تسلط دکتر بهزاد به زبان فرانسه، او را در درجه‌ی اول معلم دانست و ترجمه‌هایش را نیز در راستای همان معلمی و از نوع «علم به زبان ساده» برشمرد و گفت: «علم به زبان ساده نوشتن کار هر کسی نیست ولی خوبی‌اش این است که نه‌تنها علم بلکه تفکر علمی را در مردم رواج می‌دهد. دکتر بهزاد عده‌ی زیادی را با دستاوردهای جدید زیست‌شناسی آشنا کرد چون مطالب را با بیان جذابی بیان می‌کرد که نشان از هنر معلمی او داشت.» شوخ‌طبعی، توجه به سلامتی، نظم، پربار بودن زندگی، شتاب‌زدگی، بی‌ریایی و عدم تقید به برخی آداب دست‌وپاگیر از دیگر ویژگی‌هایی بود که سمیعی برای یار دیرینه‌ی خود برشمرد و در پایان: «او در رفتار اجتماعی خود هم معلم دیگران بود.»

در بخش بعد دکتر ابوالفضل محمدصالحی (عضو داروساز نظام پزشکی رشت) پشت تریبون رفت تا پیام دکتر سیدجمال سعیدواقفی (دبیر انجمن داروسازان کشور) را قرائت کند، ولی در عین‌حال از فرصت استفاده کرد تا دو لطیفه از دکتر بهزاد نقل کند.

دکتر موسی کافی (استادیار روانشناسی دانشگاه گیلان) سخنران بعدی بود که بخش‌هایی از مقاله‌ی «بهزاد و روان‌شناسی» را- که در شماره‌ی گذشته‌ی «پزشکان گیل» منتشر شده است- ارایه کرد.

سپس دکتر حمید اخوین (رییس انجمن پزشکان عمومی رشت) پشت تریبون رفت تا به‌جای دکتر جوزی که ناچار شده بود برای شرکت در نشستی دیگر راهی فرودگاه شود، اجرای جلسه را به‌عهده بگیرد. دکتر اخوین در آغاز از میهمانان دعوت کرد پس از پایان مراسم از «بنیاد فرهنگ پزشکی گیلان» واقع در طبقه‌ی همکف ساختمان پزشکی که یادگارهای دکتر بهزاد در آن به نمایش گذاشته شده بود دیدن کنند و سپس شعر طنزی با عنوان «تکامل از دیدگاه میمون‌ها» را خواند که دکتر بهزاد ترجمه کرده بود.

آخرین سخنران مراسم دکتر حمید علاف خیری (رییس انجمن داروسازان گیلان) بود. او نیز دکتر بهزاد را مصداق شادی و حضورش را برای داروسازان کشور غرورانگیز خواند و با اشاره به مثبت‌اندیشی وی و حرکت رو به جلویی که همیشه داشت، برخی دیگر از خصوصیات شخصیتی استاد را برای حاضران برشمرد.

به نقل از ماهنامه‌ی «پزشکان گیل»، شماره‌ی ۵۹، شهریور ۱۳۸۷